Kolejny, po renesansie, styl w architekturze nowożytnej nazywany jest barokiem. Wyodrębniony został w latach późniejszych, bowiem

twórcy żyjący w tym okresie uważali się raczej za kontynuatorów renesansu. Kierunek ukształtował się w Rzymie z odmiany późnego

renesansu nazywanej stylem dekoracyjnym (tzw. barok rzymski). Umowny czas trwania baroku to okres od połowy XVI do połowy XVIII

wieku.
Styl barokowy w różnych krajach wygląda różnie. Barok w krajach, w których zwyciężyła kontrreformacja, postrzegany jest jako wyraz

triumfu katolicyzmu. Inaczej kształtowane są dzieła w krajach protestanckich, w których, przynajmniej w początkowym okresie, było

negowane wszystko co rzymskie. Jednak zawsze jest to styl radosny. W państwach katolickich radość ta wyrażana jest obfitością

nagromadzonych form materialnych, a w protestanckich poprzez zwrócenie się ku wnętrzu, wyciszenie i intymność życia. Mentalności

północy bardziej odpowiadały spokojne, palladiańskie formy.
Barok doczekał się wielu sprzecznych opinii. W XIX wieku historycy niemieccy i angielscy określili go mianem zepsutego renesansu.

Jednocześnie nie brak zwolenników tej epoki uznających powstałe w tym czasie dzieła za najpiękniejsze. Do rehabilitacji baroku

jako pierwsi przyczynili się historycy sztuki żyjący na przełomie XIX i XX wieku: Cornelius Gurlitt oraz Heinrich Wölfflin. Barok

może, ale nie musi budzić zachwytu. Jest to styl pozostający w ścisłej zależności z mentalnością swoich czasów.

Cechy Szczególne Baroku :
-wyrażenie powagi poprzez monumentalizm
-tendencje do ozdobnictwa
-dążenie do dużej siły brzemienia
-rozwój monodii wokalnej z towarzyszeniem basso continuo
-wytworzenie stylu koncertującego
-wypracowanie stylu galant
-przewaga homofonii nad polifonią
-ustalenie systemu dur-moll
-wypracowanie stylu równomiernie temperowanego